Geweldige Haarlem Voices zongen Shakespeare

Classic Concerts bracht zondag 15 juni Haarlem Voices naar de Dorpskerk aan het Kerkplein. Dat werd weer een geweldig concert van dit a capella koor onder leiding van dirigent en zangpedagoog Sarah Barrett.

De veertien zangers begonnen met ‘An Ode for Music’, van Kodály op tekst van Shakespeare. Het is een prachtig complex lied voor dit koor, dat hiermee meteen liet horen wat het kan. Helder, gevoelig, ongelooflijk zuiver en meesterlijk gedirigeerd.

De hele middag was trouwens een ode aan Shakespeare, met zijn teksten op muziek gezet door verschillende componisten. Dat zorgde voor veel kleur. Dit werd wel heel duidelijk toen de tekst ‘Shall I compare thee to a Summer’s Day?’ twee keer werd vertolkt van eerst de componist Applebaum en daarna van Lindberg. De eerste versie was zeer klassiek en vooral in de volumewisselingen mooi en maakte goed gebruik van de akoestiek in de kerk. De tweede versie was meteen super romantisch en nam daarmee gewoon bezit van de kerk. Over de top misschien, of bijna. Maar wel ook met dat lage diepe gevoel van, ja, vlinders in je buik. Wat knap, dat je zo’n tekst echt kunt laten voelen met muziek. Want dit was verliefd zijn!

Barrett weet met volle gebaren heel precies te dirigeren. Je kon zien hoe ze de nuances aanbracht in crescendo’s en hoe ze het net weer kleiner maakte. Hoe ze de teugels liet vieren en weer aantrok. En dan dat gretige geschoolde koor, dat zich maar al te graag door haar liet bespelen. Wat zat er een finesse in deze samenwerking. Wat een sublieme kwaliteit.

Een voorbeeld hiervan was het lied ‘What is our life?’. Geweldig, hoe het koor dit zong. Zo technisch perfect, zo prachtig hoe de verschillende stemmen alle kanten op gingen, en dan weer helder samenkwamen aan het einde van de zin. Of dat ze juist door bleven zingen, het stokje van elkaar overnamen, dat er geen einde aan kwam. Je kon hier alleen maar ademloos naar luisteren. Wat ontstellend mooi!

Bij de laatste liederen van Johanson werd de marimba van Marco Ullstein erbij gehaald. Dat was een hele grote toevoeging, waar we even aan moesten wennen. De liederen waren stuk voor stuk ingenieus en een leuke uitdaging voor het koor. En met die marimba heerlijk voor ons.

Hoogtepunt van de middag was ‘Sonnet 76: Why?’. Eén zanger uit het koor zong over de twijfel en angst voor het doven van inspiratie. Hij bracht het kwetsbaar verhalend met een triller van wanhoop, terwijl de rest hem bestookte met geluiden en steeds weer die vraag ‘Why?’. Wat een emotie, en wat groots gebracht. We werden Shakespeariaans meegesleept in het drama, dat tot een hoogtepunt kwam met het steeds luidere ritme van de hartslag die het koor met het zingen liet horen. De zanger bracht de omslag met het inzicht dat de zon die ’s avonds ondergaat, ’s morgens ook weer op zal komen. Dat is een inzicht waarmee het wel weer goedkomt. Op de achtergrond humde het koor hierbij instemmend. De zanger kreeg een omhelzing van Barrett tijdens het grote applaus. Eén sonnet, twaalf regels, en zoveel inhoud. Wauw!

@Lies van Dinther