Emma Roijackers speelde een prachtig vioolconcert van Brahms met Symfonieorkest Haerlem

@Lies van Dinther

In de Protestantse Kerk streek zondag 17 november weer het hele Symfonieorkest
Haerlem neer voor een spannend concert met violiste Emma Roijackers. Vaste
dirigent Nicholas Devons had twee weken geleden zijn enkel gebroken, dus moest
er heel snel een vervanger gevonden worden. Na slechts twee keer repeteren met
het orkest stond nu gelukkig dirigent Ali Groen op de bok. Alle orkestleden waren
extra alert, want deze dirigent kon wel eens heel iets anders vragen dan dat er
maanden gerepeteerd was.

Op het programma stond voor de pauze Georges Bizet met een kleine suite voor
orkest, Jeux d’Enfants, met vijf korte speelse stukken waarin je de energie en variatie
van het spel van kinderen gemakkelijk kon herkennen. Het orkest, bestaand uit bijna
50 leden, vulde haast een derde van de kerk. Maar hun klank paste prachtig in de
ruimte. Op volle sterkte heerlijk overweldigend, in het kleine helder en warm. Het
derde deel was vooral leuk met scherpe en strakke inzet. Je zag de kinderen rennend
op de teentjes voor je, met een precies gelijke klapper als einde. De kunde van orkest
en onbekende dirigent was bewezen! En dat bleek ook duidelijk bij het laatste stuk
dat alle instrumenten door het orkest aandeed, heen en weer door het orkest en op
het eind rende iedereen tegelijk. Prachtig!

Het Gouden Spinnewiel van Antonín Dvořák zat harmonisch en ritmisch ingewikkeld
in elkaar. Het is een Tsjechisch sprookje over een koning, dat was de lijn van de
hoorns, die verliefd wordt op een gewoon meisje achter een spinnewiel, dat was de
romantische lyrische melodie. Maar dan komen er natuurlijk problemen, met veel
bassen, pauken en dissonanten. En op het eind komt alles goed in een prachtige
romantische harmonie van alle muzikale lijnen. Zoveel instrumenten, en ze geven
allemaal sfeer. Een prachtig orkest, een knappe dirigent!

Na de pauze speelde het orkest het Vioolconcert in D van Johannes Brahms met violiste Emma Roijackers. Het orkest startte lekker zelfverzekerd. Emma zette ook krachtig en stevig in bij dit moeilijke stuk. Het gaat diep en is emotioneel. De ene keer ging ze groots en leidend tegen het orkest in en speelde daarna weer heel klein en gevoelig. Het orkest was geweldig achter haar. De dirigent wist ze mee te nemen en de violiste kon uitpakken! In dit eerste deel van het concert zit een cadans, dat is in de compositie een vrije solo voor de violist. Emma deed dat zo mooi. Ze nam de tijd en de ruimte daar midden in de kerk. Haar verhaal, de overpeinzingen, en dan weer verder het betoog met temperament en dan weer zo teder, zo gevoelig. En zo zacht. En iedereen was muisstil in de kerk; de aandacht was volledig op Emma en haar prachtige spel. Toen het orkest uiteindelijk weer meedeed was dat emotioneel en vol respect. Het publiek begon ontroerd te klappen. De dirigent schudde nog streng van nee naar het publiek, maar men klapte door. Emma móést het applaus in ontvangst nemen. Gauw door naar het volgende deel, het Adagio, dat meestal bedachtzaam en
gedragen is. Het orkest bracht het vriendelijk en rustig, maar Emma viel in met een warme klank. Hier liepen de emoties toch weer op, er speelde heel wat. Gevoelige verhalen, klein en zich dan weer vermannend sterk speelde Emma de ernst. In deel drie beantwoordde het orkest met deze dirigent het temperament van de violiste en vergrootte het prachtig. Emma speelde een grote rol, maar helemaal
gevolgd door het grote orkest. Het ging echt samen op. Wat klonk de viool sterk, zo helder in de handen van Emma Roijackers. En wat was het orkest prachtig!
Het was weer een geweldige middag met Classic Concerts.