Talenten van grote hoogte tijdens Classic Concerts

Jonge Laureaten Prinses Christina Concours halen grote hoogten

Op zondagmiddag 21 september haalde Classic Concerts weer drie laureaten van het Prinses Christina Concours naar Zandvoort. Olivier Kemler zong met begeleiding van pianist Jesse Wienke. Ook de grote winnaar van het laatste concours, Akari Bastiaens, was in Zandvoort en zij speelde de sterren van de hemel.

De drukte van de Herfstfair buiten was snel vergeten toen tenor Olivier begon te zingen. Zijn jonge maar volwassen stem klonk fris en naturel samen met het fijne spel van Jelle. Olivier bleek een muzikale verhalenverteller in veel talen. Met heerlijke emoties op het gezicht bracht hij liefde en liefdesverdriet. Olivier heeft een heldere warme tenor, die als hij flink aanzet een prachtig timbre krijgt. De piano van Jelle ondersteunde en klonk licht. Hij gaf Olivier alle ruimte.

Hun Winterreisse van Schubert werd een droeve dwaling met veel inleving. Het gaat over gek worden van verdriet. De heftigheid van de gedachten en de eenzaamheid zijn hartvochtig. Olivier bracht veel mooie klankkleuren. Hij zong zijn verhaal met open gezicht. Iedereen ging mee, muisstil. De piano was basaal en een streling voor de arme ziel. Er was geen weg meer terug. En ook al is die zanger nog zo jong, het was heel geloofwaardig, die diepte van de wanhoop. De eenzaamheid was te voelen in de kerk. Wat een breekbaarheid. De eenvoud van de vertolking en de zachte piano, de laatste snik… Geweldig gedaan!

Alleskunner op piano

Akari moest de pianokruk een heel stuk hoger draaien voor ze haar Scherzo van Chopin begon. Met stevige hand speelde ze de heftigheid, de romantiek en de kwinkslagen van Chopin. Zo levenslustig kan de ernst van het leven ook zijn. Bij haar Mazurka waren er meer ongrijpbare gevoelens; ze speelde de aarzeling, de overpeinzing. En vervolgens, met jeugdige kordaatheid, herpakte ze haar flair. Met krachtige hand speelde ze liefde en drama in alle hevigheid. Het publiek was te verbouwereerd om te klappen. Dan maar zonder applaus naar Liszt.

Waldesrauschen klonk als het bos. Heel levendig. De bladeren in de wind, de speelsheid van de natuur, midden in de kerk. Met Gnomenreigen klaterden de noten snel en spannend de zaal in. Eerst zacht, maar met veel onrust. Ze had geen terughoudendheid, geen schroom om hard ook echt hard te spelen. Ze speelde de kerk plat! Het lef zo fel te spelen op de hoogste toetsen: te rammen, te hameren. En met zo’n snelheid, dat hebben we nog nooit zo gehoord!

En toen kwam Bartóks Suite, opus 14. Bartók is onconventioneler; het kan spontaan een andere kant uitgaan dan je verwacht. Akari speelde dit feilloos met haar zekere hand. De grilligheid in ritme van Bartók, de noten, de loopjes. Zij snapt het wel! Met volle overgave ging ze het aan. De volledigheid van haar spel is onvoorstelbaar. Heeft Bartók humor, of is dit Akari zelf? Kon Bartók dit maar horen. Na al die ferme heftigheid speelde ze ook de rust, de stillige noten en de verstrooiing van klanken. Gevoelig, helder en wetend. Ze zat in haar spel alsof wij er niet waren. Zij met Bartók, we hoorden haar heel intiem op dezelfde golflengte. Wat mooi is Akari, en wat mooi speelt ze!

Met Liszts Tarantella pakte Akari nog verder uit. Haar vingergeweld was prachtig, heftig en compleet. Je ziet de lol in haar spel, in de muziek en in de vleugel. Ze was de baas over de muziek, ook in het lieve. Oude emoties met nieuwe ogen. Fris en vol, en met zoveel energie! Deze middag was heel bijzonder.

@Lies van Dinther