Openingsconcert HphO

Openingsconcert HphO

Prachtige aftap jubileumjaar Classic Concerts

Op zondagmiddag 19 januari kwam het Heemsteeds Philharmonisch Orkest o.l.v. Dick Verhoef weer naar Zandvoort voor een prachtig concert. Samen met de jonge gastsolist Valentijn Jeukendrup verzorgden zij het eerste concert in het jaar dat de stichting 25 jaar bestaat.

Het jubileumjaar van Classic Concerts begon met de zesde symfonie van Tsjaikovski. Het is een passievol stuk dat nogal wat thema’s bestrijkt: liefde en teleurstelling, levenslust en de dood.

Het orkest was aangevuld met een contrafagot, die al bij het begin de toon zette. Wat een prachtige diepe klank, samen met de violen. Het mooie, treurige thema zou het hele stuk terugkomen. Nu nog vol leven en vol hoop. Er was een mooi stukje van een gesprek tussen klarinet en fluit als van geliefden, dat langzaamaan best verhit werd. De pieken en dalen in de liefde werden vergroot door het orkest, waarna de boel weer kalmeerde met blazers die adem haalden en strijkers die het gladstreken. En de klarinet concludeerde met klare stem: storm in een glas water.

Emoties gierden door de kerk

Het tweede deel was vol levenslust, met deinende violen en opgewekte blazers. Wat een eenheid in geluid en volume; de dirigent leek slechts aan één knop te draaien. Wat een mooi orkest! In het derde deel kwam het drama in volle omvang aan bod, en vooral ook veel woede. Het explodeerde met hoorns en pauken. De kerk trilde op zijn grondvesten en toen kwamen de bekkens nog. En dat met zoveel eenheid, schel en dan weer warm. Het was enorm!

De finale kwam als een reuze anticlimax. Droefheid. De violen zongen het hoog, vrij monotoon, maar, och hemel, het hele orkest deed mee. Het was echt erg. Groots en oprecht. Iedereen vertolkte de ellende. De pauken lieten het in de buik voelen samen met contrabas en contrafagot. De ernst van het drama was niet weg te poetsen. Wat een verdriet. De hoorns vertelden, de violen huilden. Wat een droefheid, wat een verstilling in de kerk. En dan het einde in die zachte trillende bastoon. Oef!

Cello paste naadloos bij orkest

Valentijn Jeukendrup was uitgenodigd als solist om met zijn cello ook een stuk van Tsjaikovski te spelen: Variaties op een rococo-thema voor cello en orkest. Valentijn heeft heel wat podiumervaring, dus hij wist wat hij deed. Met warme streek misleidde hij ons met een kinderwijsje om daarna steeds meer van zijn kunnen te laten horen. Hij ontvouwde heel rustig zijn talent met steeds ingewikkelder lijnen. Zijn toon was helder en warm. Gaandeweg kwamen de klanken van orkest en solist echt bij elkaar. Valentijn haalde steeds meer uit de cello, en het orkest ging het dragen. Zo werden zijn gevoelige solo’s in de muisstille, heel volle kerk indrukwekkend. Geweldig, zo gevoelig, alleen die cello! Het orkest viel weer prachtig in en samen met een krachtige cello maakten ze het af. Wat ontzettend mooi!

@Lies van Dinther


Comments are closed.