Cello & piano recital: Hemelse harmonie
Zondagmiddag 18 februari was het weer tijd voor het Kerkpleinconcert van Classic Concerts. Het
kerkelijke podium werd ditmaal getrotseerd door een zeer getalenteerd dames duo dat op piano
en cello een voortreffelijk concert gaf. Het repertoire zette het geheel nóg meer luister bij. Zoals
aangekondigd, een hemelse combinatie en puur genieten!
Na het kleurrijke lichtjesfestijn zaterdagavond zagen we zondag enkel vijftig tinten grijs en hele natte
nog wel. Het was dan ook een middag die zich bij uitstek leende voor een verkwikkend concert in de
Protestantse Kerk. En wat voor één: Jobine Siekman en Ellyne Wieringa gaven een piano en cello
recital van jewelste en hebben daarbij de zon, maan én sterren van de hemel gespeeld. Dat
weerbeeld had zelfs het KNMI niet kunnen voorspellen.
Jobine Siekman en Ellyne Wieringa vormen sinds ca. twee jaar een muzikaal duo. Jobine is een
gepassioneerd kamermusicus en is als getalenteerd celliste een veelgevraagde soliste in Nederland,
maar ook in het Verenigd Koninkrijk. Ze heeft diverse prestigieuze prijzen in de wacht gesleept, zoals
op het Nationaal Cello Concours van de Cellobiënnale Amsterdam 2016 en de Anna Shuttleworth
prijs tijdens het Cello Concours van de Royal College of Music. Jobine speelt op een pracht van een
instrument, namelijk een cello van Jean Baptiste Lefèbvre uit de 18e eeuw. Dit instrument is haar in
bruikleen gegeven door het Nederlands Muziekinstrumenten Fonds.
Haar even begaafde ‘partner in crime’ is Ellyne Wieringa, die de piano toetsen op magnifieke wijze
beteugelt. Zij studeerde aan de conservatoria van Rotterdam (Codarts) en Groningen (Prins Claus
Conservatorium). Ellyne is een pianiste met een groot gevoel voor warmte en kleur in haar spel.
Naast haar aandacht voor Nederlandse componisten staat zij ook open voor interdisciplinaire
muzikale creaties. Ook Ellynne heeft een kleinood in huis, een Steinway concertvleugel, die zij dankzij
de Stichting Eigen Muziekinstrument heeft kunnen aankopen.
Het repertoire dat beide dames voor het publiek in petto hadden was in één woord uniek te noemen.
Alle componisten en werken waren zorgvuldig uitgezocht en op elkaar afgestemd, zowel muzikaal als
historisch. Met dit programma beoogde het duo een ode te brengen aan de componist Pablo Casals,
een Catalaans cellist en later ook componist en dirigent (ook wel de beste cellist van zijn tijd
genoemd). Zoals Jobine en Ellyne tijdens het concert toelichtten, heeft Casals ervoor gezorgd dat de
cello suites van Bach een (concert) podium kregen. Dit was dan ook een gegronde reden voor de
musici om Casals en zijn muziek in het zonnetje te zetten en er een programma omheen te bouwen
dat perfect in elkaar haakte. Zo stond naast Casals de Nederlandse componist Julius Röntgen op de
lijst, een musicus die een groot aantal cello sonates heeft geschreven en zelfs een duo heeft gevormd
met Casals. Daarnaast kwamen Spaanse collega’s Gaspar Cassadó en Enrique Granados aan bod, met
noord Europees tegenwicht van Johann Sebastian Bach, Julius Röntgen en David Popper; een
internationaal assortiment grootheden dus.
De dames begonnen ieder met een solistisch stuk, waarbij Jobine de spits afbeet met het
‘Requiebros’ van Cassadó. Met gepast mediterraan elan wist Jobine haar cello te bespelen en de
gevoelige snaar te raken bij het publiek. Ellyne volgde met de ‘Romance in g klein’ van Röntgen. Ook
zij haalde het beste uit zichzelf én de piano, waarbij haar handen moeiteloos over de zwart witte
toetsen gleden. Daarna was het tijd voor de ‘Suite voor Cello Solo in G groot’ van Bach, met als eerste
deel de wonderschone en alom bekende ‘Prelude’. Het was niet te zien door de dikke winterkledij,
maar menige toeschouwer zal kippenvel hebben gekregen van deze betoverende Bach uitvoering. Als
men hierdoor nog niet geraakt was, dan toch zeker door het vierde stuk, ‘El Cant dels Ocells’ (lied van
de vogels) van Casals, een buitengewoon gevoelig werk dat al evenzo werd uitgevoerd.

Het deel voor de pauze werd afgesloten met een Intermezzo uit de opera ‘Goyescas’ van Granados.
Dit werd zo mooi indringend gespeeld door het duo, dat de titel ‘intermezzo’ eigenlijk schandelijk
tekortschoot.
Nadat men zich de koffie en thee goed had laten smaken begon na de pauze het tweede deel met
een ‘Cello Sonate nr. 5 in b klein’ van Julius Röntgen. Röntgen mag dan een componist zijn uit de Lage
Landen, maar zijn klanken zijn met recht onnederlands te noemen. Zijn muziek is in hoge mate
beïnvloed door o.a. Johannes Brahms en Edvard Grieg: rustige romantische passages worden
afgewisseld door wat complexere melodieën, maar alles met een mystieke, bijna sprookjesachtige
inslag en prachtige melodielijn. Jobine en Ellyne wisten deze sfeer op uitmuntende wijze weer te
geven en waren buitengewoon goed op elkaar ingespeeld, ondanks het feit dat ze nog maar relatief
korte tijd een muzikaal duo vormen.
Het tweetal speelde vervolgens nog een arrangement op Bach van Casals, ook weer magnifiek
vertolkt. Als laatste sloten ze af met de ‘Spanish Dance ‘Vito’’ van David Popper, de allerlaatste kers
op de taart, of beter gezegd, olijf op de tortilla.
Het was een luisterrijke middag, in de hele brede zin van het woord. Een tweetal virtuoze musici die
beiden volledig opgingen in de muziek én hun instrument, met zoveel passie dat de mimiek op hun
gezichten absoluut boekdelen sprak. Solistische en duale eenvoud, maar met orkestrale allure en
hemelse harmonie. Driewerf bravo!
Jean Sibelius zei ooit: “Muziek begint daar waar de mogelijkheden van taal ophouden”.
Einde verhaal.